Life is about the people you meet..

W drugiej klasie mój kolega z piłki nożnej i palenia papierosów w szkolnym podwórku, Serhij, powiedział mi, że jego starszy brat powiedział mu, że wkrótce wszyscy faceci będą nosić rozkloszowane spodnie i długie włosy.

Chłopak nie kłamał i bardzo szybko w modzie pojawiły się spodnie bez paska, z odkrytym zipperem i fasonem „na biodra”. Spodnie były obcisłe w biodrach i rozchodziły się w dół, zakrywając buty.

Fason dopełniały dwie naszyte z przodu kieszenie, takie – rozmiaru paczki papierosów. Były tak małe, bo po prostu nie było miejsca na większe.

Kolejnym tematem była kurtka – „Żyd niebieski”. Kurtka została wykonana z cienkiego nylonu i była niesamowicie miękka w porównaniu do radzieckich draperii. Ona była dwustronna – niebieska na górze i czerwona w środku, z białą gwiazdą z tyłu. Można ją było wywinąć i nosić na każdą stronę. To umożliwiało radykalną zmianę wyglądu w jednej chwili. A ponieważ byliśmy stale w centrum uwagi gliniarzów, było to dla nas ważne.

Dlaczego dostała taką nazwę?

Nie wiem – gwiazda była pięciokątna… No dobra – udaję, że nie wiem…)
Nawiasem mówiąc, spodnie były niezbyt wygodne. Lato. Siedzę w autobusie. Mój przystanek. A tut nie wiem skąd erekcja. No jak, nie wiem skąd – spodnie uzkie.. I nizkie w biodrach..  A na mnie biała krótka podkoszulka.. Trzeba wychodzić, a wstać jak?..)) Musiałem minąć swój przystanek. A co było robić?

Ten sam Serhij, w przyszłości znany piłkarz, zaprosił mnie kiedyś do siebie do domu – żebym posłuchał płyty brata, gdy ten gdzieś poszedł. Pamiętam, że to była „O, Mamie blue”. Krótko – byłem rozdarty.

A potem było “Yesterday”.. Później ktoś ze starszych melomanów Systemu powiedział, że to nie jest muzyka, tylko romans dla Słowian. Tak i napisał w swoich wspomnieniach. Nie jestem zaciętym “melomanem”, a „Yesterday” był i jest pierwszym hitem przez całe życie.

Coffee break..

W latach 90 jeden sztywny człowiek stworzył restaurację na końcu ul. Zelenoji. Spytałem się w niego:

– Myślisz, to dobra lokacja – a kto zechce jechać, tak daleko?

– Te, którzy zależni ode mnie te i zechcą – odpowiedział ten mądry człowiek.

Z jakiegoś powodu, zrób my wygląd że nie wiemy z jakiego, Grand Opening zbiegł się w czasie z urodzinami właściciela – dlatego zostało wykonane w stylu shikardos. On zadzwonił do mnie i poprosił, żebym znalazł normalne światło i sound dla tej zabawy, bo z jakiegoś powodu nie ufał tym idiotom z lokalnej telewizji, których ktoś przywiózł do niego w celu zorganizowania święta. Oni mu się nie spodobali. Wizualnie.

Zgodziłem się. On dał mi dwóch chłopaków na “piątym BMW” i my pojechali w dół Zelenoji do Edika – znanego w mieście wypożyczalnika aparatury.
Edik był inteligentnym facetem z nie kupionym dyplomem konserwatorskim. On był chłopakiem adekwatnym, ale lubił dodawać sobie wartości i w ogóle nie umiał oceniać sytuację dookoła siebie. Oznacza to tylko to, że nie zawsze wiedział, jak ocenić, kto stoi przed nim i jak się z nimi  zachowywać. Najbardziej znaną jego tragedią było to, że wjechał swoim minibusem w tyłek “Mercedes 600”. “Mercedes” był nowy i biały. I był zaparkowany w pobliżu wejścia do Teatru Zankovetskoji. Na nim przywieźli córkę Pugaczowej na koncert. Widząc, że bagażnik i skrzydło są poważnie uszkodzone, Edik pomyślał, że nikt go nie widział i nagle uciekł. Ale nie z jego szczęściem. Ten accident i widzieli.. i najgorsze – widzieli ci, którzy lepiej by nie widzieli..

Ale stało się to później, i ja przy tym nie byłem, a na razie – pojechaliśmy po niego w piątym, granatowym “BMW”.

Zabieramy go z domu i wracamy do restauracji..

W samochodzie, z jakiegoś przestrachu, Edik zaczął portretować doświadczonego kryminalistę. Mało mu brakowało żeby zaczął mówić na slangu środowiska przestępczego. Taki – “uciekł z katorgi dwa dni temu i przyjechał do Europy”.

Jak to wyglądało? Jak w anegdocie:

W budynku, w którym mieszkają wyłącznie intelektualiści, jeden profesor uderzył się w po ciemku głową w drzwi i wypadło mu słowo „kurwa”. Od tego czasu był wśród sąsiadów uważany za autoryteta kryminalistycznego.

Chłopaki nie zwracali uwagi na autorytet Edika, bo byli zajęci swoimi. Jeden próbował kierować, jak wyprzedzić trolejbus, drugi nagle zahamował i zaproponował temu wyjść z auto. Wtedy, tuż przed samochodem, kierowca uderzył w nos tego, który próbował przymierzyć się do statusu starszego. Kto jest tutaj szefem – oni decydowali w taki sposób. Potem chłopaki ponownie wsiedli do samochodu i pojechaliśmy dalej.

Obraz złego gangstera zniknął z Edika w jednej chwili.
Przyjeżdżamy. W restauracji – easy chaos. Biegają w różnych kierunkach kelnerzy i barmani, upadają, wstają i biegają dalej. Wśród nich zajmują się różnymi głupstwami nie mniej różni dekoratorzy. Gdzieś za ścianą ryczą perforatory. Przygotowanie do święta w apoteozie.

Siadamy przy stoliku w kącie – ja, ten sztywny i Edik. Na stole kawa, koniak, papierosy.

Edika ponownie przełącza i on znowu próbuje nakręcić styl “trudnego faceta”.

Dlaczego nie jasne, ale Edik już nie trzyma się ramy.

On mruży oko, długo patrzy w zamyśleniu na kolano kelnerki i ogłasza swoją cenę:

– Pięć tysięcy dolarów.

Bandyta eksploduje jak nagazowany:

– Ile?!!

(Było to jedno z moich pierwszych zetknięć z pojęciem “kontrolowanej eksplozji” – później przydało się ono nie raz na moich życiowych drogach..)

– Ile?!!

Edik z jakiegoś powodu podnosi na mnie wzrok i mówi:

– No, może cztery i pół…

– Ile?!!!!

Edik:

– Cóż, jeśli usunąć stroboskopy, folowspoty, movingheady – to..

Dalej genialna fraza od sztywnego:

– Vasilij, nie jestem reżyserem, jestem rekietyrem. ILE?!!

Edik:

– No, dwie tysięcy..

– Chcesz powiedzieć, że chciałeś mnie rzucić za trzy kawałki..?

Edik już blady jak ściana, za której ryczały perforatory, styl „heavy guy” spadł do minus zera. Widzę, że zaraz nastąpi atak serca.  Mówię do sztywnego:

– Real price – cztery. Daj mu teraz dwie, a jak będzie bez ekscesów, to w końcu jeszcze dwie.

Edik dostał swoich cztery.

Starożytna mądrość wschodnia mówi: Nie sikaj!..! – co oznacza: bądź spokojny jak kwiat lotosu przed wejściem do Sanktuariumu Prawdy.

Siedzę sobie na placu Prusa. Podchodzi Vova Nazik – opowiadam mu o tym wypadku w restauracji. A on się śmieje i mówi:

– Wesoły chłopak.. Widziałem z nim parę trafunków.

– Też wesołych?

– Łysy  z facetami ukradli telefon komórkowy jego siostry, a on telefonuje i wyznacza im rendez-vous na Generalszi.

– Takie romantyczne? Z zimną bronią?

– Oni przyszli, położyli telefon na stole i Łysy mówi: telefon jest, ale chłopaki zrobiły robotę… chłopakom trzeba zapłacić… Na co ten mówi: jesteś kradującym? To jest twoja robota? A ja jestem reketierem. Moja robota wygląda tak – bierze telefon ze stołu i idzie sobie..

W tamtych czasach telefon komórkowy kosztował tyle, co zwykły motocykl teraz..

Po co ten coffee break? Do jednej frazy – Vasiliy, nie jestem reżyserem, jestem reketierem…

Ta fraza ilustruje słowo Wolność. On miał jedną, ja miałem drugą. Ale – Hipis, bo Wolność..

Oczywiście, że tej restauracji na Zelenij już niema. Gdzie jest teraz autorytetny reketier? Nie wiem – wydaje mi się, że w Kyjewi. Myślę, że na pewno jest biznesmanem.

Gdzie jest teraz Nazik? Nie wiem. Ale to nie ostatnie spotkanie z nim w tej książce.
I ogólnie – ten rozdział jest o szkole..

Co to było szkoła radziecka? To nauczyciele – gdzieś na jednym poziomie mentalnym z grishą oberfeldem. Nauczyciele, którzy zmuszali dzieci do analizowania i rozumienia wierszy dorosłych alkoholików, z których połowa zakończyła życie samobójstwem.

 ***

W tym czasie kiedy potencjalni komsomołowie uczyli na pamięć wiersz o radzieckim paszporcie, ja słuchałem The Beatles i to było niesamowite. Ale nie tylko ja. Nazwa tego zespołu była rzeźbiona na każdym szkolnym biurku. Być może, z wyjątkiem tych, którzy byli blisko nauczyciela – ale to nie jest pewne.. W kieszeni nosiłem kartkę wyrwaną z radzieckiego czarno-białego magazynu „Dookoła Świata” ze zdjęciem owłosionych ludzi z podpisem: „Hipisi robią sobie tatuaże”.
Zdjęcie było zrobione na jakimś session w San Francisko, ale dla nas to było jak na Marsie. Na ten moment ja już słyszałem o hipisach. Miałem wtedy przyjaciela na przezwisko “Long”, z którym od początku maja wcieraliśmy sobie w głowy radziecki “solidol” – nie pamiętam nazwy (coś na “wzrost włosów”).

Dlaczego tak? Bo mieliśmy trzy miesiące wolnego lata – we wrześniu w szkole włosy nam ścinali. Przymusowo. Związek radziecki to była jeszcze ta bzdura…
Bliżej wiosny, żeby nie ścinali włosy przed samym latem, stosowaliśmy różne life hacki – smarowaliśmy włosy briolinem (był to taki tłuszcz do stylizacji, podobny do wazeliny), dalej włosy układaliśmy do tyłu, owijaliśmy bandażem do szyi i to wszystko pod kołnierz.

A nauczycielom mówiliśmy, że gardło boli.

W tym czasie byli u nas z “Longem” dwie dziewczyny. Takie, jak w anegdocie:

W jadalni uczennica do sprzedawczyni:

– Cześć. Poproszę podwójną whisky z wodą sodową.

– Dziewczyno, to szkolna stołówka!..

– Och, przepraszam, zagłębiłam się w siebie.. Kompot, proszę..

Krótko mówiąc, rząd szkolny ciągle próbował obcinać nam włosy, a im wydłużać szkolne sukienki – bo były za krótkie jak na styl radziecki.

Bardzo miłe były dziewczyny – szkoda, że ​zgubiliśmy się wszystkie – każdy na swoich drogach życiowych..
Tego lata odkryliśmy dla siebie terytorium, na którym komunistów na kilometr kwadratowy było mniej niż zero. To był stary porzucony cmentarz – gęsto porośnięty cierniami, w których było wykuto wiele tuneli i labiryntów. W razie jakiego alarmu wystarczało wlecieć do tunelu – i byłeś w bezpieczeństwie. Znaleźć cię tam było nie możliwe. Oczywiście pod warunkiem, że wiedziałeś сo tam i jak. Spędziliśmy tam wspaniałe dwa lata. Może to śmieszne, ale pierwsza free love była na tym cmentarzu.

Więcej o tym cmentarzu?

Był on ogromny ­- od szpitalu psychiatrycznego do tego miejsca gdzie teraz stoi cerkiew Wołodymyra i Olgi. A z drugiej strony od centrum handlowego „Ocean” do skrzyżowania ulic Wołodymyra Welykogo i Kulparkiwskoji. Stacja benzynowa na rogu stoi tam, gdzie kończył się kiedyś cmentarz.

Wzdłuż muru szpitala psychiatrycznego, który kiedyś mieł nazwę Zakład, biegła wąska brukowana uliczka, którą nazywaliśmy Zakładową. Prawdopodobnie miała radziecką nazwę, ale jej nie znam. Tuż za ulicą Botkina stał nowy pięciopiętrowy budynek, w którym mieściła się poczta (teraz na jej miejscu jakieś cafe dla handlu tanim alkoholem. Takim.. z kategorii – pan sam sklepał).

Naprzeciw wejścia na pocztę znajdowała się brama cmentarza, a za niej starożytna greckokatolicka cerkiew. Jednego dnia siedziałem w mamy na poczcie i na własne oczy widziałem jak dwoma czołgami został zburzony ten chram. Kilka ludzi przyszli, aby temu zawadzić, ale natychmiast zostali aresztowani, ich spakowały do samochodów i powieźli w siną dal. Pamiątkowy krzyż o tej cerkwi, ustawiony w pobliżu centrum handlowego „Ocean”, stoi nie tam, gdzie ona była.

Współczesna ulica Wołodymyra Welykogo została przeciągnięta prosto przez cmentarz i ja to widziałem. Najnowszy pochówek, jaki tam znaleźliśmy był datowany 1902 rokiem.
Za murem cmentarnym znajdował się ogromny ogrodzony drutem kolczastym ogród owocowy. Należał do fabryki “Silmash” i był przez nich pilnie strzeżony. A potem z jakiegoś powodu ochrona została usunięta. I nikt o tym z jakiegoś powodu nie wiedział. Oprócz nas. Przez dwa lata kręciliśmy się wśród drzew owocowych, wiedząc, że nikt tu nie przyjdzie.

Free love trwała.

Następną zimą odważyliśmy się pójść do baru. Poszliśmy do „Szokoladki” – to było w podziemiu sklepu „Świtocz” na ulicy Akademicznij. W tym czasie najmodniejszy bar we Lwowie.

Właściwie, przytulna taka była “Czekoladka”. Nie wiem, dlaczego współcześni komuniści ją zniszczyli razem z tym sklepem. Chociaż we Lwowie, jak pisał poeta – na cmentarzu rozstrzelonych iluzji już więcej nie ma miejsca dla mogił. Idioci “wybrali” siebie burmistrza, takiego samego idiotę, a on buduje jak oszalały.

Nawet radziecki urzędnicy (a to też byli idioci nie mniej rafinowani) tylko raz pomyśleli o budowie w centrum historycznym. Z ansamblów architektonicznych nic nie zostało – każdy na swój sposób “udekorował” burmistrz…

Współcześni komuniści z burmistrzem w awangardzie budują jakby jakiś hemoroid nie dawał im żyć spokojnie. Gdyby wziąć wszystkie druty wiszące nad ulicami w centrum, z tego żelaza można by zrobić trzy wieże Eiffla.

Ale wróćmy do „Czekoladki”.

Staliśmy w kolejce przez poł godzinę (za komunistów było właśnie tak). Myślimy – wpuszczą/nie wpuszczą? Wpuścili. Usiedliśmy przy stole, zapaliliśmy papierosa – wygonią /nie wygonią? Nie wygnali. Zamówiliśmy alkohol… Wszystkim po 16 lat. Przynieśli. Pijemy koktajle – bohema.

Znasz koktajl “Idiota”? Nie? To bardzo proste – oto jego składniki: Delamain Pale & Dry X.O. Grande Champagne 25y.o. – 50 ml, Coca-Cola – 150 ml… Nu to nie zamawialiśmy takiego koktajlu. Bo go tam nie było i być nie mogło. Dlaczego nie było? Bo w związku radzieckim w ogóle nie było Coca-Coli…)))

Coffee break:

…lekarz taki przekonał Julię, że fluorografię robi się właśnie na telefon..

Nasza kierownik klasy (nie wiem czy jeszcze coś takiego istnieje) uczyła nas algebry. Prawdopodobnie algebra jej nie wystarczała, więc postanowiła walczyć o “radziecką moralność”. To było zabawnie, bo pani prufesorka była od nas starsza o 5-6 lat. Ale mimo jej młodego wieku.. Krótko mówiąc – zadzwoniła do rodziców naszych dziewczynek i powiedziała im językiem tangensów i cotangensów, że ich córki najprawdopodobniej wykształcą się na dwie kurwy małoletni, bo się skontaktowali z dwoma łajdakami i włóczą się z nimi po piwnicach i dookoła nich.

Tych łajdaków wybaczylibyśmy jej może, ale ż nie piwnicy, nie? Piwnicy to już było za dużo. Miejsc do spędzenia czasu nam nie brakowało. Ale jej szalona wyobraźnia komsomolska uparcie rysowała piwnice.

Następnego dnia idę do szkoły. Patrzę – moja Galya idzie w moją stronę i sukienka szkolna poniżej kolan. Nie wesoła.

Zapaliliśmy – z drugiej strony pierdoli Long. Przez chwile pędzluje Irka. Sukienka szkolna poza kolana. Na taką chamską inwazję na nasze terytorium my z Longem nie mogliśmy pozwolić. Po krótkiej przerwie kawowej umawiamy się na bunt bezlitosny. Wchodzimy do klasy. Hałas w klasie nagle cichnie. My z Longem w dżinsach, z wypuszczonymi spod kołnierza włosami i koszulkach z herbem USA. Dziewczyny w dżinsowych spódniczkach – takich – minus jeden centymetr – i oni automatycznie przekształcą się w szeroki pasek damski.
Nie wiesz, co to znaczy automatycznie? Kiedy twoja mama kurwa – to jesteś automatycznie kurwym synem. Kiedy twoja mama komsomołka w każdym razie to jesteś automatycznie kurwym synem ponownie.
Do klasy wchodzi pani prufesorka:

– Dzień dobry, dzieci.

Klasa wstaje. Cztery siedzi.

– Usiądźcie, dzieci.

Wszyscy siadają. Cztery wstaje.
Cisza absolutna. Twarz prufesorki przybiera kolor flagi radzieckiej. Prufesorka straciła głos. I nasza czwórka, w dwóch przejściach między biurkami, idzie w szyku, jak ci idioci na paradzie pod mauzoleum lenina, do drzwi.

– Gdzie idziecie? – wyciska ona z siebie

– Kto gdzie, a my do kina – mówię do niej głośnym szeptem, obracając głowę.

W klasie rozlega się ostrożny śmiech, a ja zatrzaskuję za sobą drzwi.

Może to tobie teraz wygląda naiwnie, ale to była radziecka szkoła… Okropna radziecka szkoła.

Następnego dnia zostałem wezwany do zastępcy dyrektora z roboty ideologicznej.

To była wysoka smukła kobieta na nazwisko Dyuk. Pewna siebie i siły partii komunistycznej, miała swoje własne metody reedukacji “dysydentów”. Jak to wyglądało? Przekręcała na palcu pierścionek z ogromnym rubinem i mówiła: chodź do mnie, ja cię mordę wybije, suka. I zwykle wybijała.

Wchodzę. Już od progu, bez opowieści o młodych pionierach, którzy rzucali się z łopatami przeciw czołgów, mówi do mnie słodkim głosem:

– Już wiem, że prowokatorem jesteś ty – zabiję cię.

Jednocześnie obraca pierścionek na palcu. Z miłym uśmiechem zaciskam w ręce pudełko zapałek i demonstracyjnie oceniam odległość do jej podbródka. Ona rozumie że teraz ma świetną okazję złapać tyłkiem podłogę i zadrać dogóry nogi prosto tutaj we własnym gabinecie.. Mam podświadomą myśl: może naprawdę położyć ją tutaj na podłogę prawym uppercut’em – o to by miała szkoła o czym dyskutować przez cały miesiąc. Ale co wtedy?  Gorodok… szkoła specjalna dla przestępców młodocianych…
Oczywiście, że nie uderzyłbym – chociaż komunistyczna, ale kobieta. No i siebie nie pozwoliłbym uderzyć.

Nagle widzę.. zainteresowanie w jej oczach… Byłem wtedy macho niedoświadczonym.

i really pierwszy raz zobaczyłem pociąg silnych kobiet do męskiej dominacji. To trwało kilka sekund, a potem krótkie – ochrypłym głosem:

– Jutro do mnie z rodzicami. Jesteś wolny…

Wychodzę na podwórko, siadam na szkolnym stadionie i palę papierosa. ­­Koń rozumie, że mną trochę trzęsie. Podchodzi Pavlik – sztywny chłopak, kilka lat starszy. Opowiadam o trafunku – on się śmieje. Wracać do szkoły dzisiaj już nie planuje. Ponadto Pavlik sugeruje wypić wina. Mam 16 lat, on 25. On ze swoim bratem-bliźniakiem Piotrem (nazywaliśmy ich Pietropavlovcy) są głównymi w tej dzielnice. Jeszcze rozumie że teraz wszystkie szkolarzy widzą przez okna z kim ja siedzę..

Pavlik staje się zrelaksowany od wina i robi mi VIP prezent. Mówi:

– Idź do Żyda, niech ci przepisze nowy “Nazaret”. Jest tam piosenka “Telegram” – zrozumiesz czym jest prawdziwa muzyka. Powiedziesz Żydowi – polecam mu to zrobić. Żyd to miejscowy gendlaż w tej dzielnicy. Przepisać z winylu na kasetę kosztuje w Żyda dwa ruble. Jakość nagrywania jest niesamowita, ale z tego powodu i kolejka do niego jest równie niesamowita. Ale – gdy powiedział Pavlik, to jest za darmo i tego samego dnia. Słowo Pavlika w tej dzielnicy jest zakonem.

Siedzimy z nim na tym stadionie – ciepły majowy poranek. Nad nami stoi latarnia, a na niej głośnik. A z głośnika – nie, nie “Telegram”, z głośnika – ” wiosna, miłość, komsomol”… Pavlik mówi:

– A co, Włączego, trafiłeś by w niego cegłą?

Trafiłem .. Mało tego – trafiłem za pierwszym razem. Głośnik został zgięty i zamknął się. Moi rodzice nie pójdą jutro do szkoły – dzisiaj zostałem wyrzucony.

***

Coffee break..

Pewnego dnia autorytatywny facet, którego znam, pyta:

– To tak wygląda, że hipisi wtedy przyjaźnili się z bandytami?

– No i jak się przyjaźnili.. Przyjaźnili się ludzi z ludźmi. Ludzi o tych samych preferencjach i poziomie rozwoju umysłowego. A kto wybrał dla siebie jaką drogę – jakoś tym nie przejmowaliśmy..

Może się zdziwisz – ale wyrażenie “zabić strzałę” poszło od hipisów. Być może zaskoczy cię to jeszcze bardziej, ale to hipisi zaczęli nadawać przezwiska przez miasto pochodzenia. Dla przykładu tak jak – Garik Ryzhsky lub Valera Magadansky. Teraz słowo hipster stało się modne. Tak siebie nazywaliśmy. Tylko hipster to nie brodaty koleś w obcisłych pomarańczowych czy czerwonych spodniach, ale człowiek, dla którego wolność jest celem życia. A mądrzy ludzie mówią, że brodaty facet, który zapuszcza brodę, żeby wyglądać jak kanadyjski drwal i żeby przypodobać się innym facetom, którzy zapuszczają brodę, żeby wyglądać jak drwali kanadyjskie, to nie hipster, to najprawdopodobniej banalny pederasta…

 ***

Szkół zmieniłem wiele, nie ma co o nich powiadać. Jeśli chcesz wiedzieć, czym to była radziecka szkoła, po prostu włącz „Pink Floyd” – „The Wall”.

Chyba że… – tylko jeden zabawny przypadek…
Około miesiąca przed ostatnim dzwonkiem do klasy wchodzi szkolny “komsorg”. Taki jest, jak mu się wydaje, przystojny i wylizany. Cały tobie fridrich lenin. Jest pewny siebie i swojej przyszłości – obiecano mu już stanowisko instruktora w komitecie okręgowym komsomołu. I wszystko jest z nim w porządku, ale teraz starsi towarzysze znaleźli w jego pracy, jak oni mówili, “projob”. Nie wszyscy w powierzonej mu szkole są członkami komsomołu i trzeba to pilnie poprawić. Bo oni muszą napisać raport do komitetu okręgowego KPZR, a bez tego to nie będzie wyglądało tak jak by się chciało…

W całej klasie poza mną i Longem nie należał do komsomołu jeszcze jeden cichy chłopak – jego nazwiska już nie pamiętam. On nie był komsomolem z religijnych powodów.

Ten “komsorg” kładzie na biurku przed każdym z nas kartkę podania o przyjęcie do wlksmu, a sam stoi siebie przy oknie i naśladując jakiegoś pudla castro, a może kim ir sena jakiegoś – udaje, że w zamyśleniu patrzy w błękitną dal…

Ta cała ahineya dzieje się na zajęciach z literatury.

Nauczycielka – urocza Maria Demyanivna – była naprawdę utalentowaną nauczycielką. Podobały mi się jej lekcje. Była mądrą i profesjonalną. A nie jak typowy radziecki nauczyciel z anegdoty:

– Dzieci, gdzie trafimy, kiedy przewiercimy Ziemię na wskroś?

– Do kliniki psychiatrycznej, Marja Iwanowna!…

Cóż – Maria Demyanivna czeka, kiedy ten bydłak zabierze się z klasy, żeby kontynuować lekcje która została przerwana, a my siedzimy nad tymi kartkami podania.

Zarówno Long, jak i ten cichy chłopak napisali ten “dukument”. Long powiedział, że i tak w wojsku będzie zmuszony. Ten polizany podchodzi do mnie – ankieta jest pusta i on unosi brwi w niemym pytaniu.

A ja już na to czekam. Wtedy nie znali słowa trolling, ale niektórzy potrafili trollować nie gorzej niż teraz. Patrzę mu w oczy. I z nieskrywanym szyderstwem mówię:

– Wiesz pan, to jest bardzo ważny krok w życiu młodego budownika komunizmu i jest mi bardzo potrzebna konsultacja z rodzicami i rodzicami mojej żony…

Marii Diemjanowni zabrakło powietrza:

– Mykoła, jesteś żonaty???

– Jeszcze nie, ale wszystko zmierza ku temu, bo koleżanka z klasy jest w ciąży, a ja jestem porządnym człowiekiem…

Ona, w przeciwieństwie do początkującego lidera, nie zrozumiala mojego humoru i tylko wydusiła z siebie:

– Mój Boże, dzieci bawią się dziećmi…

A ten bydłak spojrzał na mnie, wziął kartkę i cicho wyszedł z klasy.

Był on na swój sposób napompowany. Wychowywała go babcia-komunistka. Bajki mu czytała, kiedy był dzieckiem. Taki:

 – Leci, znaczy Wąż Gorynych po niebie i krzyczy wściekle…

– Babciu, jak to jest – wściekle?

– Nu tak – e he hej, job twoju mat

Jeszcze jedno spotkanie z nim odbyło się w posterunku kgb. Znajdował się naprzeciwko opery i był nazywany kwaterą główną drużyny komsomolskiej. Ale o tym poniżej… a teraz:

Galicyjska piosenka ludowa:

A Miśko ten był komsomolcem,

On rzucił się z szuflą na czołg.

A czołg ten się trafił żelazny

I biednego Miśka zatowk..

Chór:

Stoi na skraju lasu mogiłka mała…

To wszystko zrobiła wojna…

Ostatni dzwonek i finita. Przedostatni “obowiązek” przed związkiem radzieckim już w przeszłości. Zostało ostatnie – wojsko radzieckie, ale kto by o tym pomyślał na początku czerwca. Włosy nie ścięli i oni wyjęte spod bandaża już tak naprawdę schowali pod sobą uszy.

Майк Новосад. “Хіпстер..” Видавництво “EuropeLiberal..” 2021.

Придбати можна на офіційному сайті видавництва..

В інтернет магазині“Книгарня Є”